BlackBox No.32 — Samsara

Gra­cze wcie­lą się w bez­cie­le­sne byty, zwa­ne duszami.

Aby pod­kre­ślić ich ete­rycz­ność, uczest­ni­cy nie mogą komu­ni­ko­wać się ze sobą poprzez sło­wa ani dotyk. Jedy­ną for­mą wyra­zu pozo­sta­je ruch.

Nastro­jo­wa muzy­ka oraz wcze­śniej­sze warsz­ta­ty pozwa­la­ją gra­czom wyzbyć się wsty­du cia­ła i skrę­po­wa­nia przed tańcem.

Gra odby­wa się w zaciem­nio­nym pomiesz­cze­niu, a gra świa­teł pozwa­la poczuć się niczym w pozba­wio­nej prze­strze­ni wyrwie w cza­sie, mię­dzy śmier­cią a narodzinami.

Sam­sa­ra pozwa­la wypo­wie­dzieć to do cze­go sło­wa są zbyt ubo­gie, wyzwa­la emo­cje poka­zu­jąc nam jak ogrom­ną mają siłę. To wręcz mistycz­ne prze­ży­cie w któ­rym cia­ło odcho­dzi na dal­szy plan.