Stumilowy Fajt

Pucha­tek biegł ile sił w łap­kach. Do chat­ki wypeł­nio­nej po sufit barył­ka­mi mio­du był już tuż tuż. Nagle z chasz­czy wysko­czył tygry­sek. „Tam­ten” Tygry­sek. Pomi­mo tego, że był misiem o bar­dzo małym rozum­ku, zdał sobie spra­wę – widząc pędzą­cą poma­rań­czo­wo-czar­ną syl­wet­kę – że koniec jest bli­ski. Nagle przed wydat­nym brzu­chem misia sta­nę­ło Maleń­stwo. „Wła­ści­we” Maleń­stwo. „Tygry­sku! Pobaw­my się!” – zawo­ła­ło, po czym obie posta­cie bryk­nę­ły w las.
„Uff” – nie­wie­le myśląc pomy­ślał miś i ruszył pędem dalej. Na dro­dze minę­ły się dwa kró­li­ki – „wła­ści­wy” i „nie­wła­ści­wy”. Ten dru­gi został chwi­lę potem bez­li­to­śnie bryk­nię­ty przez „wła­ści­we­go” tygry­ska. „Dobrze, że wro­gi tygrys bawi się z naszym maleń­stwem” – zakrzyk­nął Kró­lik, któ­re­mu pęd powie­trza odgi­nał do tyłu uszy. Nie­ste­ty… Natknął się na wro­gie­go kła­po­uche­go, któ­ry ode­brał mu chęć do życia… Pucha­tek uznał jed­nak za prio­ry­tet Mjut, a nie kró­li­ka i nie pośpie­szył z pomo­cą.

Za ple­ca­mi toczy­ła się ist­na bata­lia. Wro­ga sowa zała­twi­ła maleń­stwo, odbryk­nię­ty kró­lik ska­so­wał Gofe­ra, a wro­ga Kan­gu­rzy­ca pra­wie dorwa­ła Pro­siacz­ka – na szczę­ście w ostat­niej chwi­li z odsie­czą przy­był Kła­po­uchy prze­ko­nu­jąc tro­skli­wą mamuś­kę, że życie nie ma sen­su. Pucha­tek był o krok od spi­żar­ni, gdy dro­gę zastą­pił mu Tygry­sek i Kła­po­uchy. Obo­je od „tam­tych”. Ruszy­li do przo­du, gdy za ple­ca­mi misia dało się sły­szeć „P-p-p-p-p-p-p-uchat­ku!!!”. Pro­sia­czek nad­biegł niczym bły­ska­wi­ca, zła­pa­li się za ręce i jak naj­lep­si przy­ja­cie­le sta­li się nie do powstrzy­ma­nia. Praw­dzi­wa przy­jaźń jest bowiem nie­znisz­czal­na…