Jasna gwiazdo, o, gdybym mógł tak nieprzerwanie
Jak ty — nie, nie promienieć samotnie, wysoko
Jak na wieczność rozwarte, w natury otchłanie
Bezsennie zapatrzone pustelnika oko;
Nie śledzić, jak w odwiecznym kapłańskim mozole
Wody mórz obmywają ludzkich lądów brzegi,
Lub jak na ostre rysy łańcuchów gór w dole
Maską czystą i miękką opadają śniegi;
Nie — raczej nieprzerwanie jak ty i niezmiennie
Trwać jak teraz, skroń tuląc do piersi dziewczęcej,
Czuć bez końca, jak oddech unosi ją sennie,
Na sen nie tracić odtąd ani chwili więcej
I wciąż, wciąż słyszeć równy puls serca w tej piersi,
I żyć tak wiecznie — albo zapaść w wieczność śmierci.
“Jasna Gwiazdo”, John Keats
W efekcie nagłego wypadku, aktu przemocy czy też ciężkiej choroby znajdujesz się w Limbo – gdzieś pomiędzy życiem i śmiercią, poza czasem i przestrzenią. Czas oczekiwania na przekroczenie granicy śmierci lub powrót do żywych możesz wykorzystać na refleksję nad dotychczasowym życiem.
Gra autorstwa Tora Kjetila Edlanda podejmuje tematy egzystencji, metafizyki, transcendencji. Scenariusz został przetłumaczony z języka angielskiego na polski dwukrotnie, przez Marcina Słowikowskiego oraz Gabrielę Kruszonę.
Strojem obowiązującym wszystkich graczy jest bielizna, co ma odzwierciedlać bezradność i wrażliwość bohaterów w sytuacji, w jakiej się znaleźli.
