Gra odbywa się w jednym z warszawskich szpitali i opowiada o losie trzech różnych rodzin będących w trudnej sytuacji życiowej. Miejsce akcji nie jest dokładnie sprecyzowane, ale jest to miejsce na wzór pokoju socjalnego dla pacjentów poszkodowanych. Można w mim wypić kawę z automatu i spokojnie poczekać na jakiekolwiek informacje o stanie naszych najbliższych.
Larp jest skupiony na przeżywaniu emocji. Głównym celem gry jest wczucie się w emocje osób, które mierzą się ze śmiercią i przypomina się im, jak ludzkie życie potrafi być kruche.
Rozgrywka jest częściowo niesymetryczna, ponieważ podczas gdy członkowie rodzin mają pełną dowolność w działaniu i interakcji podczas gry. Natomiast trzy osoby poszkodowane w wypadkach nie. Ich rola różni się nieco na przestrzeni gry. Pacjenci, będąc w śpiączce, są uwięzieni w swoim ciele, nie mogą nic powiedzieć ani nic bezpośrednio zrobić. Lekarze jednak twierdzą, że docierają do nich bodźce zewnętrzne, przez co mogą wysłuchiwać tego co inni mają do powiedzenia. Niestety jednak sami, ze względu na swój stan, nie mogą dać żadnego znaku.
Gra będzie dzieliła się na kilka części. Wydarzenia z teraźniejszości będą przeplatały się z przeszłością, w której osoby w śpiączce będą mogły uczestniczyć na takich samych zasadach, jak pozostali członkowie rodzin.
Brak jest wylistowanych celów postaci w kartach. Gra nie jest dla ciebie, jeśli oczekujesz ścisłości naukowej, skupiamy się na ludziach, nie na prawidłowym zdiagnozowaniu choroby. Nie będziesz się dobrze czuł na grze, jeśli nie odnajdujesz się w scenach z moderowaną akcją.
