Poprzedni lokatorzy

Jego oczy są otwar­te. Leży z brzu­chem przy­ci­śnię­tym do jej ple­ców, z jed­ną ręką prze­rzu­co­ną przez jej pier­si, dru­gą pod jej gło­wą. Patrzy na jej szy­ję i ramio­na. Gdy­by nie spa­ła, dostrze­gła­by w jego oczach dziw­ny błysk. To, jak na nią patrzy… Ina­czej. Niczym rzeź­nik oce­nia­ją­cy sztu­kę mię­sa.

Patrzy na swe cia­ło z zewnątrz. Patrzy na swe dło­nie, doty­ka­ją­ce ją w piesz­czo­cie, zamy­ka­ją­ce się wokół jej szyi. Krzy­czy tak gło­śno, jak tyl­ko potra­fi, by ją obu­dzić, ostrzec – bez­sku­tecz­nie. Ona tyl­ko deli­kat­nie gła­dzi jego dłoń, nie otwie­ra­jąc oczu. On pró­bu­je ją puścić. Odsu­nąć się. Ale nie może. Jego dłoń nie nale­ży już do nie­go. Pró­bu­je spoj­rzeć sobie same­mu w oczy. Ale jest w nich ktoś inny.

Opis

Poprzed­ni loka­to­rzy to opo­wieść o zmia­nach, nie­uchron­nie zacho­dzą­cych w ludziach, osa­dzo­na w kon­wen­cji histo­rii o duchach. Miłość i zaufa­nie ście­ra się tutaj ze zgorzk­nie­niem i nie­na­wi­ścią, któ­re pro­wa­dzą osta­tecz­nie do tra­ge­dii. Duchy prze­szło­ści nie dają się ode­gnać, a przy­szłość leży w rękach gra­czy. Czy histo­ria musi się powtó­rzyć? Gra bez aktyw­ne­go udzia­łu widow­ni, jed­nak zapra­sza­my do oglą­da­nia.

Infografiki

	No pain, czy­li dozwo­lo­ny kon­takt nie­spra­wia­ją­cy dys­kom­for­tu.
	Gra poru­sza tema­ty­kę reli­gij­ną.
	W grze odgry­wa się sce­ny prze­mo­cy.