Poprzedni lokatorzy

Jego oczy są otwar­te. Leży z brzu­chem przy­ci­śnię­tym do jej ple­ców, z jed­ną ręką prze­rzu­co­ną przez jej pier­si, dru­gą pod jej gło­wą. Patrzy na jej szy­ję i ramio­na. Gdy­by nie spa­ła, dostrze­gła­by w jego oczach dziw­ny błysk. To, jak na nią patrzy… Ina­czej. Niczym rzeź­nik oce­nia­ją­cy sztu­kę mię­sa.

Patrzy na swe cia­ło z zewnątrz. Patrzy na swe dło­nie, doty­ka­ją­ce ją w piesz­czo­cie, zamy­ka­ją­ce się wokół jej szyi. Krzy­czy tak gło­śno, jak tyl­ko potra­fi, by ją obu­dzić, ostrzec – bez­sku­tecz­nie. Ona tyl­ko deli­kat­nie gła­dzi jego dłoń, nie otwie­ra­jąc oczu. On pró­bu­je ją puścić. Odsu­nąć się. Ale nie może. Jego dłoń nie nale­ży już do nie­go. Pró­bu­je spoj­rzeć sobie same­mu w oczy. Ale jest w nich ktoś inny.