BlackBox Summer Week

My, Wyzwo­le­ni, pro­wa­dzi­my swo­ją misję na uli­cach Bostonu.
Kie­ru­je­my nasze sło­wa głów­nie do stu­den­tów, któ­rzy spro­wa­dzi­li się tu niedawno.
Każ­de­go wie­czo­ru dys­ku­tu­je­my o kwe­stiach wia­ry z Tymo­te­uszem. Wszy­scy jeste­śmy w jed­nym poko­ju. Każ­dy roz­ma­wia z lide­rem przy innych.
W mię­dzy­cza­sie nie roz­ma­wia­my wie­le ze sobą, z wyjąt­kiem chwil, gdy chwa­li­my cudow­ny fakt nasze­go wła­sne­go zbawienia.
Tymo­te­usz mówi, że nie potrze­bu­je­my Księ­gi. Każ­dy z nas ma co mie­siąc pry­wat­ną sesję dorad­czą z Tymo­te­uszem, to wystarcza.
Każ­dej nocy jest cisza o dzie­sią­tej, każ­de­go ran­ka wszy­scy budzą się o siódmej.
To nasze życie! To też może być Two­je życie. Zapra­sza­my na nie­for­mal­ne spo­tka­nia w każ­dą nie­dzie­lę w Domu Wyzwolenia.
Dołącz do nas!

Marek usta­wił się na swo­im punk­cie. Teraz dopie­ro czuł jak się spo­cił. Cały czas zasu­wał i spraw­dzał skąd chcą nadejść ludzie Ogio­na. Był zwia­dow­cą. To ozna­cza­ło zaje­bi­ście dużo bie­ga­nia i pla­no­wa­nia. W koń­cu ktoś się poja­wił. Oce­nił siły…
— Skra­da­ją się górą… Dwóch sape­rów i puł­kow­nik – powie­dział cicho zwia­dow­ca. Razem z dwój­ką kapi­ta­nów skry­li się za zwa­lo­nym drzewem.
— Nie może­my im nawet dać podejść ani zoba­czyć naszej bazy. Musi­cie zła­pać tych dwóch sape­rów. Jeże­li jakie­go­kol­wiek z was zła­pie ich puł­kow­nik, to przy­naj­mniej jeden saper będzie u nas w bazie.
— Dobra. Zła­pie­my ich. Muszą iść tą ścież­ką. Jest naj­ła­twiej­sza. Wte­dy my ich dorwie­my, ale ty leć do bazy i powiedz, by na dole cze­kał nasz puł­kow­nik, albo nawet generał.
— Ok. – zwia­dow­ca pod­niósł się i cicho zbiegł po błot­ni­stej ścież­ce. Czuł, że ich dru­ży­na wygra…

Nie chcę żyć w ciem­no­ści. Chcę żyć w świe­tle. Nie pra­gnę krzyw­dy Bra­ci. Pra­gnę dobra wspól­no­ty. Wyrze­kam się kaj­dan. Wybie­ram wol­ność od świa­ta. Nie będę zatru­wał Bra­ci kłam­stwem. Będę leczył ich praw­dą. Jeże­li Ja będzie prze­szko­dą dla Moje­go roz­wo­ju, porzu­cę Sie­bie. Nie jestem tu z posłu­szeń­stwa i słu­żal­czo­ści. Nie jestem tu, bo się zagu­bi­łem. Nie jestem tu, bo poże­ra Mnie cie­ka­wość. Nie jestem tu, by zdra­dzić. Jestem tu, ponie­waż dopro­wa­dzi­ła mnie w to miej­sce moja wola i pra­gnie­nie praw­dy. Dla­te­go przy­rze­kam szcze­rość Sobie, Bra­ciom i Siostrom.

- Usiądź — mówi spo­koj­nym, cichym gło­sem. Prze­ra­żo­ny wię­zień sia­da wytrzesz­cza­jąc oczy. Wia­do­mo, że kie­dy ona mówi cicho, jest źle. Bar­dzo źle. Już wolał­by, żeby krzy­cza­ła. Zaci­ska zsi­nia­łe pal­ce na sie­dzi­sku, pro­stu­je się niczym na ape­lu w myślach prze­glą­da­jąc listę swo­ich win. Pani Naczel­nik rzu­ca przed nie­go meta­lo­wy kubek i nale­wa her­ba­ty. Prze­ra­że­nie więź­nia zwięk­sza się do gra­nic moż­li­wo­ści. Zbyt luź­no się zacho­wu­je. Zbyt miły ma uśmiech. Za luź­ne ramio­na, non­sza­lanc­ka poza.
Nie wyj­dę stąd żyw. 

————–

- Gdy­by to ode mnie zale­ża­ło, Inkwi­zy­cja uka­ra­ła­by cię tak…
— Ale nie zale­ży od cie­bie — prze­ry­wam zim­no — ani to, ani nawet skład dzi­siej­sze­go obiadu.
W moim gło­sie wybrzmie­wa pogar­da, któ­rej pozwa­lam się wymknąć led­wie na koń­cu zda­nia. Wisi pomię­dzy nami jak ścia­na. Obaj zna­my dys­tynk­cje na jego sza­cie, obaj wie­my, że próż­no szu­kać takich na moich ramio­nach. A mimo to…
— Napij­my się — nie­śmia­ło pro­po­nu­je Mło­dy mru­ga­jąc inten­syw­nie ze stre­su — za sprawę.
Cze­ka znie­ru­cho­mia­ły patrząc na mnie. Zaci­skam lek­ko usta i wypusz­czam gło­śno oddech. Mło­dy sztyw­nie­je w ner­wach spo­dzie­wa­jąc się zaostrze­nia kon­flik­tu, ja jed­nak uśmie­cham się. Atmos­fe­ra zagro­że­nia pęka jak za dotknię­ciem różdż­ki. Nagle obaj mogą się swo­bod­nie popra­wić na krzesłach.
— Tak. Za sprawę. 

————

Mafia świę­to­wa­ła. Okrzy­ki z kąta świad­czy­ły o zaawan­so­wa­nej bli­sko­ści dwóch mło­dzi­ków, przy sto­le lała się wóda. Jesz­cze uwa­le­ni krwią strzel­cy i wojow­ni­cy uli­cy pili na umór. Kolej­ny dzień walk. Przeżyli.
Trzy oso­by prze­szy­wa­ły pomiesz­cze­nie obo­jęt­ny­mi spoj­rze­nia­mi. Dwóch straż­ni­ków przy wej­ściu, jak zwy­kle zdy­scy­pli­no­wa­nych, z ręka­mi za ple­ca­mi w zestan­da­ry­zo­wa­nej pozie.
I on. Sta­ry Niedź­wiedź. Pół­in­dia­niec czy­ta­ją­cy książ­kę w kącie. Non­sza­lanc­ka poza nie zdra­dza­ła żad­ne­go napię­cia, jed­nak nie­bie­skie oczy świ­dro­wa­ły jak lodo­we igły. Na kogo spoj­rzał, ten milk­nął nieświadomie.
W pew­nym momen­cie Sta­ry Niedź­wiedź wycią­gnął dłoń w prze­strzeń, jak­by miał w niej kie­li­szek. Jeden z mło­dzi­ków przy sto­le natych­miast bie­giem rzu­cił się po karaf­kę, wło­żył w dłoń sze­fa szkło i nalał. Nie zaszczy­co­ny nawet spoj­rze­niem uznał, że wyko­nał pra­cę, więc wró­cił do świętujących.
Wie­czór był upoj­ny, nie­któ­rzy nie kon­tak­to­wa­li już gdy wze­szedł księ­życ. Śpie­wy nie mia­ły koń­ca, alko­hol pruł żyły. Gdy­by jed­nak w któ­rym­kol­wiek momen­cie Sta­ry Niedź­wiedź wypo­wie­dział choć sło­wo, wszy­scy by je usły­sze­li. W ciszy, któ­ra zapa­dła­by pół sekun­dy póź­niej mogli­by usły­szeć muchę. Nie miał zna­cze­nia alko­hol, upo­je­nie i radość. Mafia, pija­na czy nie, pozo­sta­je mafią na wieki.

Co się sta­nie, gdy prze­szłość zde­rzy się z teraźniejszością?
Rodzi­na De Cla­re od wie­lu dekad spo­ty­ka się dokład­nie co trzy lata, aby “świę­to­wać” odno­wie­nie przy­się­gi wie­czy­stej Pete­ra i Natha­lie De Cla­re. Przy­się­ga nie musi być odna­wia­na, lecz sta­ry Juliusz De Cla­re wyma­gał, aby wszy­scy sta­wia­li się na tych“trzyrocznicach”. Juliusz dbał o rodzinę.
Dziś, w dzie­sią­tą trze­cio­rocz­ni­cę przy­się­gi wie­czy­stej, ran­kiem o wscho­dzie słoń­ca, Juliusz w wie­ku 146 lat popeł­nił samobójstwo.
De Cla­re nigdy nie zabi­ja­ją sie­bie nawza­jem, a tym bar­dziej nie pod­da­ją się w ten spo­sób! To ród czy­stej krwi cza­ro­dzie­jów, któ­rzy z dumą słu­ży­li Czar­ne­mu Panu, a teraz ze spo­ko­jem utrzy­mu­ją swo­ją cięż­ko zapra­co­wa­ną pozy­cję w świe­cie czarodziejów.
Czy wszy­scy człon­ko­wie sta­wią się na cele­bro­wa­ną rocznicę?
Kto otwo­rzy spotkanie?
Co było powo­dem samo­bój­stwa tak okrut­ne­go, jakim był skok do kadzi z kwasem?
Czy rodzi­na, któ­ra od daw­na roz­ry­wa­na była pożo­gą kon­flik­tów i nie­chę­ci roz­pad­nie się pod wpły­wem tego wydarzenia?

Noc. Tro­pi­kal­ny las… W tej mgle świa­tło latar­ki rzu­ca­ło gęsty słup świa­tła. Bate­rie były na wyczer­pa­niu. Te od detek­to­ra ruchu już się daw­no wyczer­pa­ły. Żoł­nie­rze Gil­dii Kosmicz­nej nie ucie­szy­li się z tego fak­tu. Nawet pocie­sza­nie majo­ra, że “to były zają­ce” nic nie dawa­ło. To było za duże i za szybkie.
Nawet jak na zające.
Sze­re­go­we­mu Che­re­sh­ne­ek nie dawa­ło to spo­ko­ju. Obsłu­gi­wał detek­tor — zanim ten zupeł­nie padł. Che­re­sh­ne­ek powta­rzał sobie w myślach cały czas:  “Po pro­stu cała pusz­cza nocą żyje. Wszę­dzie sły­chać odgło­sy pusz­czy, nic wię­cej.” Ryt­micz­na, regu­lar­na argu­men­ta­cja uspo­ka­ja­ła go, kie­dy zer­kal na ilość punk­tów na wskaźniku.
“Ale czy napraw­dę wszyst­kie te pie­przo­ne “zają­ce” pod­cho­dzą na 10, 15 metrów? A nawet jeśli. To cze­mu nie zni­ka­ją? Major mówił “Nie­ee… one po pro­stu są cie­ka­we”. Tak, tak panie majo­rze, ale dla­cze­go one idą za nami i skąd do kur­wy nędzy w tym lesie jest tyle zajęcy?”
Nagle gdzieś usły­szał poru­sze­nie. Zdła­wio­ny krzyk. Upa­dła latar­ka. Che­re­sh­ne­ek odwró­cił się szyb­ko. Major już nie żył. Coś mu ode­rwa­ło głowę…

Zają­ce musia­ły być rozeźlone.

I głod­ne.